Het is zondagmiddag 1oktober rond een 1 uur als we het parkeerterrein oprijden bij Hargen aan Zee. Wij zijn: Wim (iets met PDADERYP als roepnaam), Lucas en Ruben (zonen van ikzelf) en ikzelf (Rico, vader van zonen). We zijn niet de eerste. Een aantal mensen staat al druk met elkaar te praten. We komen er bij, schudden handen en maken onze ontvangers klaar. Ontvanger zal waarschijnlijk niet het juiste woord zijn. Ik kan mijn handen echter wassen in onschuld, ik weet namelijk helemaal niets van zenders en ontvangers. Laat staan vossenjagen. Dit wordt voor de familie Jonk de eerste keer. Wij zijn op uitnodiging van Wim hier heen gekomen en we zullen als recreant mee gaan doen. Ik zie dat we niet de enige familie zijn. Een vader, moeder en kinderen uit Hoorn zijn ook van de Partij. De vader vertelt me dat vossenjachten altijd met zonneschijn gepaard gaat. Nog geen 5 minuten later regent het pijpenstelen. Nog twee jongens bespeur ik, die uit een HAK-auto stappen en naar Wim toelopen voor ontvangers.
Na een korte uitleg van de apparatuur staan we klaar om van start te gaan. Er is een probleem, het organiserende comité is nog niet terug van het uitzetten van de vossen. We moeten nog even geduld hebben. In deze tussentijd worden we vermaakt door de ANWB. De monteur opent de auto van een van de deelnemers, die zijn auto op slot heeft gegooid, maar de sleutels nog in de auto heeft laten liggen. Toch een mazzeltje voor deze persoon dat de jacht iets later begint.
Eenmaal van start peilen wij de vossen. Het lijkt of nummer 1 het dichtste bij is. Wij besluiten deze te gaan vangen. Ik teken nog fanatiek wat pijlen van waar de signalen vandaan komen op de plattegrond die ik bij de start heb ontvangen. Na 15 minuten wandelen en heel wat piepjes later, heb ik al in de gaten dat ik uit de plattegrond geen wijs meer wordt. Er staan overal pijlen op de kaart ingetekend van waar mogelijk de 5 vossen zijn verborgen. Helaas weet ik zelf niet meer waar ik op de kaart ben en de pijlen hebben bij elkaar de vorm van een ijskristal gekregen. Ok, de kaart neem ik gewoon mee als extra ballast. Opeens begint nummer 2 te piepen. Dat is niet de vos, maar de jongste van mijn zonen. Hij hoort vos nummer 2 achter ons. Dit houdt dus in dat we deze onopgemerkt voorbij zijn gelopen. We beginnen te rennen, maar helaas de piep gaat over naar nummer 3. Wim geeft ons het advies om eerst nummer 2 van kant te maken en als het signaal weer na enkele minuten weerklinkt, spurten wij met zijn allen richting vos. Gevonden!
Door naar de volgende vos. Nummer 1 lijkt nu erg dicht bij te zijn en we beginnen weer te rennen. In mijn ooghoeken zie ik dat Wim een andere tactiek dan het rennen hanteert. Hij strekt zich languit over de grond. Twijfelend of ik deze tactiek ook moet proberen, komt Wim weer overeind. Hij blijkt gewoon op zijn billen te zijn gevallen. Verder met zoeken. Nummer 4 lijkt nu ook wel erg sterk aanwezig te zijn. Ik begin weer te rennen. Helaas niet een heel slimme zet van me, want nummer 1 wordt duidelijk zwakker. Nummer 2 wordt ook zwakker. Nee, niet de vos maar mijn jongste zoon. Hij heeft een blaar op zijn hiel gekregen. Dat houdt in dat ik weer extra ballast mee krijg te zeulen. Wim roept me. We hebben nog een half uur de tijd om binnen de tijdslimiet terug te komen. We besluiten nummer 4 te laten liggen en richting parkeerplaats te lopen. Een geluk bij een ongeluk. Nummer 1 wordt weer sterker en ik geef mijn oudste zoon het plezier om deze vos alsnog te ontmaskeren.
Moe maar voldaan bereiken we "home base". Al met
al een geslaagde dag! Familie Jonk zal zich zeker weer een keer met de vossenjacht
gaan bemoeien.
Rico Jonk