WK ARDF 2006 in Primorsko, Bulgarije
12 t/m 17 september 2006
Veel voorbereiding ging vooraf aan de deelname van een Nederlands ARDF team aan de wereldkampioenschappen ARDF (Amateur Radio Direction Finding) in Bulgarije. Henk Vrolijk PA0HPV (Official en Team leider), Dick Fijlstra PA0DFN, Jenny Fijlstra NL-12125, Jan Hoek PA0JNH, Josef Tuttmann PA1RDF, zijn partner Marianne en ondergetekende Edwin Verburg PE5EDW zijn uiteindelijk op afgereist naar Primorsko aan de Zwarte Zee kust in Bulgarije om daar deel te nemen aan de 13de Wereldkampioenschappen ARDF die gehouden zouden worden van 12 t/m 17 september. Het zou mijn eerste grote wedstrijd worden sinds ik 1,5 jaar geleden voor het eerst met ARDF in aanraking was gekomen en ik was best wel opgelaten. Gelukkig bestond het team uit doorgewinterde internationals die met raad en daad strategie en taktiek in mijn grijze cellen hebben trachten te pompen.
V.l.n.r. Josef PA1RDF, Edwin PE5EDW, Jan
PA0JNH, Jenny NL-12125 en Dick
PA0DFN
Aangezien we een dag eerder al aankwamen konden we rustig wennen aan de omgeving en vrienden uit de Ukraine bezoeken die reeds een week bezig waren met een trainingskamp. Het was een goed begin van wat een zware beproeving zou worden voor het team van oranje. We konden toen nog niet weten dat er bloed zou vloeien en pezen zouden kraken door de strijd van jager tegen de vos in zijn natuurlijke element.
Op dinsdag kwamen alle andere teams aan en we wisten dat de landen uit Oost-Europa sterk vertegenwoordigd waren, radiooriëntering zoals dat daar heet, wordt daar met de paplepel ingegoten op school en is een "way-of-life" voor vele families. Woensdagochtend was er een veld ingericht met 2m en 80m vossen en konden we onze wapens uitproberen. Het was een drukte van jewelste op het terrein, waar vlak van tevoren de paarden nog stonden te grazen (en ik maar denken dat koeien veel konden poepen...hi). We hebben allemaal lekker heen en weer gerend en ook Henk, die niet actief zou deelnemen aan de wedstrijden, kon het niet laten om eens lekker tekeer te gaan met de peildoos. Zo konden we een goed beeld (en geluid) krijgen van de vossen.
In
de middag zou de officiële opening zijn op het centrale plein in de stad.
Het was een grote optocht waar ruim 450 deelnemers onder hun nationale vlaggen,
vooraf gegaan door lokale jeugd met een land-naambord in meeliepen. Een waar
Olympisch spektakel!! Diverse hoogwaardigheidsbekleders, waaronder de Vice-President
van Bulgarije, gaven toespraken (soms wel eens wat langdradig en in het Bulgaars...)
en uiteindelijk werd het WK voor geopend verklaard. Toen was er volksdansen
en muziek.
De eerste wedstrijd op donderdag zou zijn op 2m. Josef,
Dick en Jan in de M60, Jenny in de W50 en ik in de M40 categorie. M60 en W50
moesten drie vossen zoeken, M40 vier vossen. De MO (eindvos) werd als Vos
6 bestempeld. We werden naar een terrein gebracht waar we gelijk de peildozen
moesten inleveren om voorpeilen te voorkomen. Toen was het wachten op de oproep
om naar de start te gaan, een beetje krachtvoer eten en wat drinken. De startvolgorde
hadden we reeds van Henk de avond van tevoren gehad na de "team leaders
meeting". Met zijn allen onder vele party tenten, het was een drukte
van jewelste. Sanitair was goed geregeld (al was het al snel niet erg schoon
meer, wat vooral voor de dames niet erg prettig was). Vlak voor de start kregen
we de 2m
kaart (, maar dan zonder de markeringen voor de locaties van de vossen
natuurlijk) en vijf minuten later gingen we het veld in. Vos 2 zat helemaal
zuidelijk en dat was de meest aangewezen vos om eerst te doen voor velen.
Het terrein 
kenmerkte
zich door flinke heuvels en diepe dalen, soms wel met 100m hoogte verschil.
Ik was al gauw best wel moe, maar de "diesel" begon al snel warm
te lopen en toen ging het wel weer. In het bos werd ik vaak voorbij geflitst
door die Tsjechen, Russen, Ukrainers, Slovaken en nog meer van die kanonnen
(van jong tot oud...). Toen ik uiteindelijk alle vossen had gevonden en op
weg ging naar de finish zag ik er niet meer uit door de barre tochten door
doornenstruiken en ander kwalijk terrein. Ik was al in vroeg stadium mijn
locatie op de kaart volledig bijster en liep steeds weer in die donkergroene
"death traps". Na 130 minuten kwam ik uiteindelijk over de streep
(we kregen 140 min. mee) en was vol
ledig
stuk. De laatste loodjes waren op zijn Björns gezegd "echt huilen"*.
Na de finish lieten velen van ons zich behandelen door Igor, onze Ukrainse
dokter/verzorger. Het verwijderen van doorns was het meest populair.
Na binnenkomst bleek Josef Tuttmann PA1RDF nog op de derde plaats te staan en dat bleek later goed voor een bronzen medaille, de enigste medaille (van de 27) voor een niet-oost-europees land, wat ons grote bijval opleverde van de scandinaviers en andere west-europeese landen. Er was verder zelfs geen medaille door de Aziatische landen gewonnen. Reden voor ons voor een feestje. Jenny 14e, Edwin 43e, Dick 39e, Josef 3e en Jan was helaas net buiten de tijd binnengekomen.
Op vrijdag zjn we op excursie gegaan naar Sosopol, zo'n
30km ten noorden van Primorsko. Een soort Volendam, maar dan zonder Jantje
Smit. Het was verder erg mooi en gezellig. Steeds weer verbaasden we ons over
de goedkope handelswaar en dus toch een aantal nuttige (en ook minder nuttige)
zaken gekocht.
De tweede wedstrijd, op 80m, stond voor mij in het teken van spierpijn. We gingen van start vanaf een andere plaats dan de 2m en verder verliep de start hetzelfde. We kregen iets meer tijd om de 80m kaart te bestuderen, n.l. 10min. i.p.v. 5min. bij de 2m. (hier geldt voor de kaart ook dat er alleen de start en finish waren ingetekend). Gelukkig was in het begin het terrein vrij vlak en ging na enige tijd de diesel weer lekker lopen. Ik was al na 82 minuten bij de laatste vos, maar heb toen over (weer) die laatste loodjes bijna drie kwartier gedaan. Het bleek hetzelfde stuk te zijn als in de 2m jacht en kwam dus ook uit bij dezelfde finish. Vandaar dat het hetzelfde voelde als de vorige jacht...hi. Jenny bleek haar enkelbanden te hebben gescheurd en zat met een flink ei op de enkel en koude kompressen tussen de Ukraïnse ploeg te rusten. Later kreeg ze nog plastiek gips en hebben Dick en ik haar meerdere malen van en naar het restaurant moeten tillen. Toch heeft ze na de enkelverstuiking in het veld nog de finish weten te bereiken en een 10e plaats bij de W50 weten te veroveren..., een uitstekende prestatie!!
Terug bij het hotel lekker gezwommen in de zee. De bloederige schrammen en doorn-gaten konden wel wat zout water gebruiken om schoon te worden.
De prijsuitreiking werd wederom gedomineerd door de Russen,
Ukraïners, Tsjechen etc. , maar dit keer zagen we ook een Amerikaanse-,
Zweedse- en een Zwitserse vlag op het erepodium. Na de uitreiking was het
tijd voor het Hamfest. Een bonte verzameling van wereldburgers in mooie kleding
gingen rond met souvenirs om te ruilen en om ervaringen uit te wisselen. De
drank was gedeeltelijk gratis (Wodka en witte wijn) en de jeugdige Russen
lieten zich later op de avond de Wodka goed smaken. De volgende ochtend waren
ze wat mat...hoe zou dat nu komen (hi). 
Zondag hebben de mannen (Jenny lag met het been omhoog te rusten) een Jeep Safari gedaan met een paar oude russische UAZ'en. Wat een werkpaarden zijn dat. Met 50km/u door het terrein en het bleef gewoon heel (al rammelde het wel geweldig).
Nog lekker aan het strand gelegen en wat gegeten. De ARDF tour liep op z'n einde en het was koffers inpakken en weer huiswaarts op maandagochtend.
Het was, zeker voor mij, een erg leerzame ervaring en kan terugkijken op een geslaagd WK ARDF in Bulgarije. De volgende WK in 2008 zal worden gehouden in Korea. Tot die tijd maar eens flink in training gaan, want ik heb nu gezien hoe snel het allemaal kan zijn.
De uitslagen van het WK ARDF heb ik in afgeslankte vorm op de site gezet als PDF-file via http://www.veron.nl/afdeling/zaanstreek/vossenjagen.htm
Edwin PE5EDW (VERON Zaanstreek)